Sautjándi júní

Sautjándi júní er ekki spennandi dagur. Því miður. Það væri hægt að hafa hann fínan. Það er komið sumar, við getum glaðst yfir því að vera sjálfstæð og stöndug þjóð. Sólin er hæst á lofti. En skemmtanahald dagsins er frekar leiðinlegt. Það er skipulagt af kontóristum hjá borginni, ekkert er sjálfsprottið, upprunalegt, komið frá fólkinu sjálfu. Það vafrar bara um. 

Það eru engar almennilegar hefðir sem tengjast sautjánda júní, ekki í mat og drykk, skemmtanahaldi, tónlistarflutningi, dansi eða fatnaði. Fólk er meira að segja hætt að klæða sig í spariföt á sautjánda júní, það fer bara í flíspeysurnar.  Eru ekki peysufatakonur alveg horfnar?

Það liggur við að ræða forsætisráðherra sé skásti hluti dagsins. Hún er haldin um morguninn og svo er lagður blómsveigur við styttu Jóns Sigurðssonar. 

Ég er að hugsa um að gerast málari og mála myndaflokk úr sögu þjóðarinnar. Þetta verður í sósíalrealískum stíl. Fyrsta myndin á að bera titilinn:

Jón Sigurðsson lokaður inni í dönsku fangelsi.