Píanósnillingur undir berum himni

Píanistinn Aldo Cicciolini er fæddur 1925. Hann er áttatíu og eins árs. Áðan hélt hann stórkostlega tónleika í Heródesarleikhúsinu hér í Aþenu. Leikhúsið er líka gamalt. Það er frá fyrstu öld eftir Krist. Það er undir berum himni. Fuglar flögra  um fyrir ofan sviðið, maður horfir upp í stjörnurnar. Akropolishæð er rétt fyrir ofan.

Það hefur löngum verið vitað að píanistar geta orðið hundgamlir án þess að þeim förlist í list sinni. Fræg dæmi eru Rubenstein, Horowitz og Claudio Arrau. Ég sá Shura Cherkassy halda einleikstónleika í Háskólabíói stuttu áður en hann lést, hann hefur líklega verið áttatíu og þriggja þegar hann lék á tónleikunum.

Aldo Cicciolini, sem er af ítölsku bergi brotinn en hefur búið í Frakklandi, olli ekki vonbrigðum. Manni virtist hann svo hrumur að hann gæti varla staulast upp á sviðið. En þegar hann settist við píanóið lék hann eins og meistari. Ekki of hratt, það var eins og hver nóta fengi að njóta sín.

Þetta voru stórkostlegir tónleikar. Fyrst lék hann fjórða píanókonsert Beethovens með sinfóníuhljómsveit Þessalóníkiborgar, svo var hann klappaður upp tvívegis og lék þá stutt einleiksverk, annað eftir Chopin en hitt var verk sem ég kem ekki fyrir mig þótt ég þekki melódíuna – gæti það verið eftir La Falla? Altént var það í spænskum stíl.

Ég vil reyna að muna það. Var betri í þessu á árunum þegar Kontrapunktur var í sjónvarpinu.